WORLD DAYS AND CARDS: LINKING PEOPLE

WORLD DAYS AND CARDS: LINKING PEOPLE

Πάσχα 2020

Ευχές για ένα Χαρούμενο Πάσχα 

https://twinspace.etwinning.net/files/collabspace/9/09/409/89409/files/b88ca4f48.pdf

από τον Κωνσταντίνο Ντ., Α2

"Ανθισμένο Ηλιοβασίλεμα"

Ανθισμένες αμυγδαλιές και πουλιά που επιστρέφουν στις φωλιές τους.

 από τον Δημοσθένη Κ., Β3

Σκέψεις τώρα που είναι κλειστά τα σχολεία.

Όταν η κυβέρνηση αποφάσισε το κλείσιμο των σχολείων χάρηκα, γιατί δεν θα μου ανέθεταν οι καθηγητές εργασίες και θα είχα ελεύθερο χρόνο να παίξω με τους φίλους μου. Δεν φαντάστηκα όμως ότι η κυβέρνηση θα ανακοίνωνε καινούργια μέτρα, όπως την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Μου λείπουν οι φίλοι μου και τα παιχνίδια που παίζαμε στα διαλείμματα.

Τα απογεύματα πήγαινα στο κέντρο της πόλης μαζί με τον πατέρα μου με το ποδήλατο και παρατηρούσα ότι δεν κυκλοφορούσε αρκετός κόσμος, όπως αρμόζει στην πόλη των Ιωαννίνων. Από όταν απαγορεύτηκε η κυκλοφορία σταμάτησα να βγαίνω έξω, γιατί φοβάμαι ότι θα κολλήσω τον ιό, μένω στο σπίτι και επικοινωνώ με τους φίλους μου μέσω εφαρμογών και μοιραζόμαστε τα νέα μας. Αισθάνομαι θλίψη, γιατί ο σύλλογος που πηγαίνω μπάσκετ σταμάτησε τις προπονήσεις.

Το σχολείο μου ξεκίνησε διαδικτυακά μαθήματα και, επειδή έχω μπερδευτεί με τον τρόπο λειτουργίας του συστήματος, ζητάω βοήθεια από τους φίλους μου και αγχώνομαι, γιατί μπορεί να κάνω κάποιο λάθος!! Μου έχει λείψει το σχολείο, γιατί το μάθημα γινόταν χωρίς τεχνολογία και διάφορες συσκευές. Το πρωί, συνήθως, παίζω παιχνίδια στο διαδίκτυο μόνος μου ή με τους φίλους μου.

Ελπίζω τα σχολεία να ξεκινήσουν σύντομα και να επιστρέψουμε γρήγορα πίσω στην καθημερινότητα.

Κωνσταντίνος Γ., Α1

Το κλείσιμο των σχολείων ήταν κάτι αναμενόμενο, ακούγοντας καθημερινά τον καταιγισμό όλων αυτών των ειδήσεων που είχαν ως κύριο θέμα αυτόν τον συγκεκριμένο, χωρίς οίκτο, ιό. Μπορώ να ομολογήσω ότι ένιωσα μία ανακούφιση και μία ικανοποίηση, γιατί γνώριζα ότι μεταδίδεται ραγδαία.

Οι πρώτες μέρες κύλησαν γρηγορότερα από ό,τι προσδοκούσα, αλλά μετά από λίγο καιρό άρχιζα να συνειδητοποιώ ότι έκανα τις ίδιες επαναλαμβανόμενες, χωρίς ενδιαφέρον κινήσεις. Τίποτα ρηξικέλευθο, χωρίς κανένα στόχο. Αλλά και το κλίμα που επικρατούσε έξω δε βοηθούσε, καθώς στους δρόμους υπήρχε μία παράξενη ησυχία, ενώ παλιά έσφυζαν από ζωή, ακούγοντας τα παιδιά να έχουν πάρει το δρόμο της επιστροφής από το σχολείο. Το μπαλκόνι τώρα πια ήταν η μόνη διέξοδος από αυτήν την κουραστική ρουτίνα. Μόνο εκεί μπορούσα να πάρω λίγο καθαρό αέρα, να αλλάξω παραστάσεις.

Ποτέ δεν πίστευα ότι θα βίωνα κάτι τέτοιο. Τόσο πρωτόγνωρο και τόσο έξω από την φαντασία οποιουδήποτε ανθρώπου. Τώρα όλοι οι άνθρωποι είχαμε κάτι κοινό, το οποίο ήταν δύσκολο να το αντιμετωπίσεις, τον φόβο για το άγνωστο.

Εύχομαι κάποια στιγμή αυτός ο εφιάλτης να τελειώσει και να γυρίσουμε όλοι στην παλιά μας καθημερινότητα, που παλιά θεωρούσα βαρετή και τώρα την αποζητώ.

Όλγα Μ., Β2

(στο πλαίσιο του eTwinning Project "Λέξεις και Σκέψεις")